Uitbehandeld?

In mijn praktijk zie ik al langere tijd een man van rond de 40 jaar.

Van jongs af aan heeft hij te maken gehad met een omgeving die hoge eisen aan hem stelde. In de jaren heeft hij een strategie ontwikkeld die hem toen hielp maar nu niet meer.

Hij ging namelijk volledig mee in het eisenpakket.

Natuurlijk heeft dat geleid tot een vrijwel aaneengesloten faalervaring. Normaal gesproken leer je van je fouten. Dat is echter niet het geval wanneer het gaat om een (onhandige) strategie. De aanleiding voor deze strategie is namelijk een ernstiger gevolg van het niet ingaan op het eisenpakket. Dat had indertijd eenzaamheid, straf, afwijzing, buitengesloten worden en ernstige conflicten tot gevolg.

 

Door deze meegaandheid werden de conflicten, eenzaamheid, straf, ernstige conflicten en het buitengesloten zijn voorkomen. Natuurlijk bleef de afwijzing wel bestaan.

Mijn cliënt heeft daarom de overtuiging dat zijn oplossingen niet goed genoeg kunnen zijn om iets op te lossen. Ook is hij ervan overtuigd dat anderen dit wel zouden kunnen met hun oplossingen.

In het heden heeft hij te maken met de weerslag hiervan. Zijn onzekerheid en angsten legt hij voor aan therapeuten, artsen, coaches, psychologen en zijn directie.

Wanneer die hem mogelijke oplossingen aanreiken, neemt hij die terstond aan. Geen seconde twijfelt hij aan hun inzicht, kennis en ervaring. Het volgen van deze adviezen leidt vaak tot een nieuwe mislukking. Hij is ervan overtuigd dat hij dus mislukt, want de adviezen kunnen niet verkeerd zijn vanuit zijn optiek. Daarom besluiten de professionals dat hij uitbehandeld is. Oftewel, ze kunnen hem binnen hun expertise niet verder helpen.

Wanneer hij zich bij mijn praktijk aanmeldt, is dit het startpunt van een nieuwe fase.

Al redenerend, want hij is best slim, ik vermoed zelfs dat hij hoogbegaafd is, komt hij keer op keer tot de conclusie dat het advies al die keren dan toch misschien niet goed was. Maar waarom gaat hij er dan telkens wel in mee? Waarom denkt hij telkens dat ze het wel juist hebben gehad? Het brengt hem enorm in verwarring. Zou ik hem hierin advies geven, dan stapel ik mezelf bovenop de hoop van al die andere professionals die hem probeerden oplossingen aan te reiken.

Deze man moet gaan ervaren dat zijn eigen oplossingen volstaan, ook al zijn ze niet perfect. Alleen kan hij zelf geen oplossingen aandragen want die strategie weerhoudt hem daarvan.

Om te voorkomen dat ik tot in het eind der dagen in deze vicieuze cirkel laat rondtobben, moet ik dus zijn strategie helpen overwinnen. Daarvoor gebruik ik de technieken die ik leerde als MatriXcoach, want dan blijf ik gegarandeerd uit de inhoud. Tenminste, als ik het goed toepas.

“En wat nu?” is een van de gedachten die hij keer op keer naar voren schuift. Pas tijdens het consult dat ik deze vraag werkelijk als gedachte, los van de inhoud, tot me weet te nemen, weten we de cirkel te doorbreken. Het was namelijk de basisvraag om een oplossing van een ander te genereren.

Deze vraag bleek uiteindelijk de handige verstopplek van die hardnekkige, onhandige strategie, die zo al die jaren uit handen van de professionals wist te blijven.