Beetje boos!
Het is al een paar jaar geleden dat het me overkwam: ik werd een beetje boos op een supervisant. Of eerlijk gezegd: heel boos! Ze raakte mijn rechtvaardigheidsgevoel aan. Midden in de roos.
Ik word nog boos als ik eraan terugdenk. Voel de onredelijkheid weer.
Maar ik voel ook vreugde als ik eraan terugdenk. Want het lukte haar om “uit te zoomen” en te zien wat ze aan het doen was, haar ogen werden geopend. En daardoor nam ze een besluit waar ik nog steeds blij van word.
Schuchter
Het betrof een stagiaire bij een bewindvoerderskantoor. Vanuit haar opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening liep ze daar een jaar stage.
Zoals elke stagiaire was ze in het begin schuchter, onzeker, afwachtend. Logisch: je ervaart dan dat je bewust onbekwaam bent. Wij mensen vinden dat meestal niet zo fijn om te ervaren.
Net als ieder ander die leert, werd ze op een gegeven moment bewust bekwaam. Ze mocht zelfstandig met cliënten aan het werk. De situaties besprak ze na met haar praktijkbegeleider. Dit was iemand die dit werk al zeker een jaar of 10 deed.
Leergierig
Deze bewuste studente slurpte alle kennis op en wilde graag een goeie worden. Ze keek heel goed naar haar praktijkbegeleider en andere medewerkers van het kantoor. Ze ontwikkelde zich snel. Ging eigenlijk steeds meer werken zoals haar begeleider en anderen deden. En daar ging het mis.
Beroepsdeformatie
Ze werd cynisch over haar cliënten. Ze liet zich in de supervisiebijeenkomsten negatief uit over de cliënten. Ging uit van onwil i.p.v. onmacht. Ze schoot door.
Nu geloof ik wel in het effect van beroepsdeformatie: “… een blikvernauwing ten gevolge van het beroep dat men uitoefent, ook buiten de professionele context” (Wikipedia).
Eigenlijk gedroeg deze stagiaire zich alsof ze al 10 jaar met de bewuste doelgroep werkte en moe was van telkens maar weer afspraken maken met mensen die in financiële problemen waren gekomen. Daar word je natuurlijk weleens heel moe en soms ook cynisch van. Alleen: daar heeft de cliënt niets aan. Daarvoor komt hij niet bij jou. En daarvoor word jij niet betaald!
Het onrecht wat je deze mensen aandoet, maakt me boos.
Blij
Ik was blij dat deze studente zich zo openlijk uitliet over haar cliënten. Want daardoor konden we het erover hebben. Haar een spiegel voorhouden door haar inzichtgevende vragen te stellen.
Ook nu ging ze weer als een speer: in de bijeenkomst na “de spiegel” had ze een prachtige reflectie geschreven waarin ze heel precies de vinger op de zere plek kon leggen. Ze schaamde zich zelfs dat ze zo doorgeschoten was.
Wat ik niet weet, maar wel hoop, is dat ze haar reflectie ook heeft gedeeld met haar praktijkbegeleider. En dat bij die dame de ogen ook weer geopend zijn. Daarmee krijgen hun cliënten weer een eerlijke kans! En mogen ze rekenen op een professionele begeleiding.
P.s.’je…
In opleidingssupervisie wordt supervisie beoordeeld.
Je mag raden welk cijfer deze supervisante van mij heeft gekregen.
Betrap jij jezelf er ook op dat je cynisch wordt? Ervaar je dat het soms moeilijk is (door alle ervaringen die je hebt opgedaan) om met open vizier naar je cliënten te blijven kijken?
Overweeg dan serieus om in supervisie te gaan. Supervisie is een prachtige, krachtige leermethode om je professionaliteit te vergroten en uit te breiden.
